केल्याने देशाटन.. वगॆरे प्रवासाचे फायदे थोरामोठ्यांनी वारंवार सांगीतले आहेतच. पण मला प्रवास का आवडतो? केवळ एका ठिकाणाहून दुसरीकडे जाण्यासाठी नक्कीच नाही! एखाद्या वाहनात निवांत बसून, सर्व सुत्रें सारथ्याच्या हातात देउन, मजेत, खिडकी बाहेरील बदलती द्रुष्ये पहात, आपल्याच विचारात हरवून प्रवास करण्यासारख सुख नाही. ज्यांना वाहन चालवायला मनापासुन आवडतं, त्यांना हाच अनुभव लोंग ड्राइव्ह मध्ये मिळतो.
खय्रा सुखदायी प्रवासासाठी खिडकीजवळ बसणं फ़ार महत्वाचं! पाठीमागच सगळं जग विसरुन, खिडकीबाहेरच्या जगात स्वता:ला झोकुन द्यायचं. वेगानं मागे जाणय़्रा झाडां- घरांबरोबर आणि मॆलांच्या दगडांबरोबर, मनही धावु लागतं. रोजच्या जिवनातले ताण-तणाव, श्रम, कामांचा तोचतोपणा ह्यात गुंतलेले मनाचे धागे हळुहळु मोकळे होऊ लागतात. एखादं आवडतं गीत मनात रुंजी घालु लागतं, चाकांचा खडखडाट त्याला सहजच ताल धरतो आणि ब्रम्हानंदी टाळी लागते.
खिडकी नाहीच मिळली तर लक्ष सहप्रवाशांकडे वळवायचं. विविधतेनं संपन्न असं मोठं मजेदार नाट्य येथे उलगडत असतं. प्रत्येकाची बसायची नाही तर उभं रहायची पद्धत, बोलायची कींवा अगदी गप्प रहायची ढब, चेहय्रावरचे बदलणारे भाव, मधेच डुलकी लागल्यावर डोलणारं आणि हळुच शेजार्याच्या खांद्यावर विसावणारं डोकं, त्याचा त्रासीक चेहरा.. एकत्र असुनही स्वत:च वेगळेपण जपणारी प्रत्येक व्यक्ती सहप्रवाशांच्या सोबतिनं, पाण्यात साखर विरघळावी तशी, तेवढ्यापुरति का होइना, एकरुप होऊन जाते, चोरुन, आवरुन घेतलेली अंग मोकळि पडत जातात, खाण्याच्या डब्यांबरोबर, चुना-तंबाखुच्या देवघेवीबरोबर, मनातल्या सुखदुख:चे आणि अनुभवांचे कप्पेही हलकेच उलगडू लागतात. प्रवासापुरते कींवा कधी त्यापलीकडेही टिकणारे भावबंध निर्माण होतात.
वाटेतली थांबण्याची ठिकाणं, तेथलें आवाज, वास, चहा आणि खाण्यांच्या खास चवी, विक्रेत्यांच्या चित्रविचित्र ललकाय्रा, ससत बसुन आखडलेल्या शरीराला हातपाय ताणुन मिळणारा विसावा, आणि पुन्हा प्रवास सुरु. हेच तर साय्र्या आयुष्याचं सार आहे, कारण जिवन म्हणजे एक सततचा प्रवासच नाही का?
खय्रा सुखदायी प्रवासासाठी खिडकीजवळ बसणं फ़ार महत्वाचं! पाठीमागच सगळं जग विसरुन, खिडकीबाहेरच्या जगात स्वता:ला झोकुन द्यायचं. वेगानं मागे जाणय़्रा झाडां- घरांबरोबर आणि मॆलांच्या दगडांबरोबर, मनही धावु लागतं. रोजच्या जिवनातले ताण-तणाव, श्रम, कामांचा तोचतोपणा ह्यात गुंतलेले मनाचे धागे हळुहळु मोकळे होऊ लागतात. एखादं आवडतं गीत मनात रुंजी घालु लागतं, चाकांचा खडखडाट त्याला सहजच ताल धरतो आणि ब्रम्हानंदी टाळी लागते.
खिडकी नाहीच मिळली तर लक्ष सहप्रवाशांकडे वळवायचं. विविधतेनं संपन्न असं मोठं मजेदार नाट्य येथे उलगडत असतं. प्रत्येकाची बसायची नाही तर उभं रहायची पद्धत, बोलायची कींवा अगदी गप्प रहायची ढब, चेहय्रावरचे बदलणारे भाव, मधेच डुलकी लागल्यावर डोलणारं आणि हळुच शेजार्याच्या खांद्यावर विसावणारं डोकं, त्याचा त्रासीक चेहरा.. एकत्र असुनही स्वत:च वेगळेपण जपणारी प्रत्येक व्यक्ती सहप्रवाशांच्या सोबतिनं, पाण्यात साखर विरघळावी तशी, तेवढ्यापुरति का होइना, एकरुप होऊन जाते, चोरुन, आवरुन घेतलेली अंग मोकळि पडत जातात, खाण्याच्या डब्यांबरोबर, चुना-तंबाखुच्या देवघेवीबरोबर, मनातल्या सुखदुख:चे आणि अनुभवांचे कप्पेही हलकेच उलगडू लागतात. प्रवासापुरते कींवा कधी त्यापलीकडेही टिकणारे भावबंध निर्माण होतात.
वाटेतली थांबण्याची ठिकाणं, तेथलें आवाज, वास, चहा आणि खाण्यांच्या खास चवी, विक्रेत्यांच्या चित्रविचित्र ललकाय्रा, ससत बसुन आखडलेल्या शरीराला हातपाय ताणुन मिळणारा विसावा, आणि पुन्हा प्रवास सुरु. हेच तर साय्र्या आयुष्याचं सार आहे, कारण जिवन म्हणजे एक सततचा प्रवासच नाही का?
